ژاپن فقط به نه سال تحصیلات اجباری نیاز دارد. سیستم آموزشی ژاپن از شش سال دوران ابتدایی، سه سال راهنمایی و سه سال دبیرستان تشکیل می‌شود.
دوران ابتدایی در ژاپن بسیار سازمان‌یافته اما در عین حال مفرح است و بر مسئولیت اجتماعی و فعالیت‌های گروهی تکیه دارد. دانش‌آموزان ابتدایی ژاپنی که می‌گویند از مدرسه لذت می‌برند از دانش‌آموزان ابتدایی امریکایی که از مدرسه رفتن لذت میبرند بسیار بیشترند. تحصیلات برای آنها تا دوران راهنمایی و دبیرستان که در طول آن مجبورند برای کنکور حفظ‌کردنی‌ها و مسائل ریاضی و علوم سخت و زیادی را متحمل شوند، مشکل نیست.

متوسط سال تحصیل برای افراد ۲۵ سال و بالاتر: ۱۰٫۶ سال برای خانم‌ها و ۱۰٫۸ سال برای آقایان (در مقایسه با ۱٫۲ سال برای خانم‌ها و ۳٫۵ سال برای آقایان در هند؛ ۱۲٫۴ سال برای خانم‌ها و ۱۲٫۲ سال برای آقایان در ایالات متحده امریکا) می‌باشد.

در سال ۱۹۸۶، حدود ۹۴ درصد از همه دانش‌آموزان وارد دوره متوسطه شدند (با نسبتی مشابه با امریکا) و ۳۵ درصد از همه دانش‌آموزان دوره دبیرستان به دانشگاه راه یافتند. نسبت اخراج شدن در ژاپن ۱۰ درصداست که این آمار برای ایالات متحده ۲۵ درصد می‌باشد.

حدود ۸۷٫۶ درصد از همه دانش‌آموزان  در مدارس دولتی درس می‌خوانند. بعضی خانواده‌ها نیمی از درآمد خود را صرف مدارس غیردولتی برای فرزندان خود می‌کنند.

تعداد دانش‌آموزان رو به کاهش است. در سال ۲۰۰۳، ۱٫۲۷ میلیون دانش‌آموز از دبیرستان فارغ‌التحصیل شدند که این بالاترین آمار متعلق به سال ۱۹۹۲ و ۱٫۸ میلیون بوده است.

سال تحصیلی ژاپنی و مدرسه

سال تحصیلی ژاپنی حدود ۲۱۰ روز طول می‌کشد—(این میزان در ایالات‌متحده ۱۸۰ روز، در چین ۲۵۱ روز، در کره‌جنوبی ۲۲۰ روز می‌باشد). سال تحصیلی در ژاپن از اواسط ماه آوریل شروع شده و تا آخر مارس طول می‌کشد و به سه ترم تقسیم می‌شود که اولی از آوریل تا جولای، دومی از سپتامبر تا دسامبر و سومی از ژانویه تا مارس می‌باشد. آنها شش هفته تعطیلات تابستانی، دو هفته تعطیلات زمستانی و دو هفته تعطیلات بهاری دارند.

برای اتمام یک مقطع بچه‌ها تاریخ تولد مشخص دارند؛ آنهایی که در ماه مارس متولد شده‌اند به یک سال و آنها که آوریل به دنیا آمده‌اند به سالی دیگر می‌روند. کارشناسان تحصیلی در ژاپن پیشنهاد داده‌اند که شروع سال تحصیلی از ماه آوریل به ماه سپتامبر یا اکتبر تغییر کند تا با باقی کشورها همخوان شوند.

یک روز مدرسه در ژاپن از ۸ صبح تا ۳ بعدازظهر طول می‌کشد اما در روزهای مختلف متفاوت است. بااینکه طول روز مدرسه به نسبت امریکا بلندتر است اما دانش‌آموزان ژاپنی  معمولاً وقت آزاد و زنگ‌تفریح‌های بیشتری دارند. کلوب‌های ورزشی حتی برای دانش‌آموزان ابتدایی گاهی بچه‌ها را صبح خیلی زود به مدرسه کشانده و باعث می‌شود تا ۶ یا ۷ عصر هم آنجا بمانند.

ژاپنی‌ها برای شروع دوران تحصیل اهمیت بیشتری قائل هستند تا اتمام آن. وقتی کودکی وارد دبستان می‌شود جشن‌های بزرگی برای او می‌گیرند و هدایای گرانبهایی هم هدیه می‌کنند تا زمانیکه او از دبیرستان یا دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شود.

بچه‌های ژاپنی معمولاً بیشتر به اردوهای آموزشی می‌روند تا بچه‌های امریکایی. آنها را معمولاً برای کشت یا برداشت سیب‌زمینی و برنج به مزارع می‌برند. در بعضی مناطق بچه‌های کلاس پنجمی را به اردوی اسکی و بچه‌های کلاس ششمی را به هیروشیما می‌برند. یکی از اردوهای مدرسه‌ای رایج در توکیو یک تور یک روزه به مناطق جنگ‌جهانی دوم که تونلی ۱٫۶ کیلومتری زیر زمین است و تور یک روزه به دیزنی‌لند توکیو می‌باشد. حدود ۳۰ روز سال تحصیلی آنها در اردو، جشن‌های فرهنگی و سایر مراسم‌ها هستند.

یک هفته مدرسه‌های ژاپن

هفته درسی پنج روزه در سال ۲۰۰۲ در ژاپن بنیان‌گذاری شد. قبل از دهه نود بچه‌ها فقط شنبه‌ها صبح به مدرسه می‌رفتند و در سال ۱۹۹۲ آنها یک هفته در ماه هفته مدرسه داشتند که این مقدار در سال ۱۹۹۵ به دو بار در ماه و نهایتاً در سال ۲۰۰۳-۲۰۰۲ به یک سال تحصیلی افزایش یافت.

هفته پنج روزه منجر به کمتر شدن ساعات کلاس برای کلیه دروس شد. برای جبران بچه‌ها باید سه روز در هفته فعالیت فوق‌برنامه‌ای مثل بدمینتون یا راگبی داشته باشند. گاهی‌اوقات این فعالیت‌ها برای ساعات بعد از مدرسه بچه‌ها و گاهی‌اوقات برای آخرهفته‌ها برنامه‌ریزی می‌شود.

تحقیقات نشان داده است که حدود ۷۰ درصد از همه دانش‌آموزان از هفته پنج‌روزه تحصیلی خوششان می‌آید. درمیان آنهایی که از آن راضی نیستند، بچه‌های ۱۲ ساله‌ای هستند که نگرانند این سیستم جدید جلوی رفتن آنها به یک دانشگاه خوب را بگیرد. سایر مخالفین می‌گویند بدون مدرسه حوصله‌شان سر می‌رود. بعضی والدین شکایت دارند که بچه‌ها زمان زیادی را به بازی‌های کامپیوتری و وقت‌ تلف کردن می‌‌گذرانند و کم بودن زمان مدرسه و درس خواندن اصلاً به نفع آنها نیست. بسیاری مدارس غیردولتی هفته شش روزه درسی دارند.

ایجاد هفته پنج روزه درسی برای خانواده‌ها و جامعه ژاپن به چالشی تبدیل شد زیرا نمی‌دانستند که برای اوقات‌فراغت دانش‌آموزان چه فعالیت‌هایی را باید در نظر بگیرند. در بعضی مناطق کلاس‌های فوق‌برنامه‌ای مثل صنایع‌دستی، سفالگری و بازی‌های خاص برگزار شد. تحقیقات نشان داده است که بچه‌ها بیشتر در تعطیلات آخر هفته خود به فعالیت‌های خارج از منزل می‌پردازند اما هنوز تعداد زیادی از بچه‌ها در خانه به تماشای تلویزیون یا انجام بازی‌های کامپیوتری روی می‌آورند.

هفته پنج‌روزه درسی مقصر بسیاری از ضعف‌های عملکردی در مدرسه شناخته شده است. این روزها بحث زیادی بر سر بیشتر کردن ساعات درسی بچه‌ها، کوتاه‌تر کردن تعطیلی‌ها یا اضافه کردن به ساعات درسی است.

کلاس‌های تمیز در ژاپن

سوجی (پاکسازی مقدس) به زمان  ۱۵ دقیقه‌ای در روز گفته می‌‌شود که همه فعالیت‌های بچه‌ها متوقف شده و همه به تمیز کردن مدرسه کمک می‌کنند. معمولاً معلمین و مدیران هم کمک کرده و به بچه‌ها ملحق می‌شوند.

مدارس ژاپن خدمتکار ندارند زیرا دانش‌آموزان و کارکنان همه تمیزکاری را انجام می‌دهند. بچه‌های دبستانی، راهنمایی و دبیرستان همه راهروها، کلاس‌ها و حیاط مدرسه را بعد از ناهار و قبل از رفتن به خانه جارو کشیده و تمیز می‌کنند. آنها حتی پنجره‌ها و توالت‌ها را هم تمیز کرده و سطل‌های زباله را هم تخلیه می‌کنند.
آنها اعتقاد دارند که تحصیل فقط یاد دادن درس‌های مختلف به دانش‌آموزان نیست، همکاری با دیگران، اخلاقیات، حس مسئولیت‌پذیری و رفتار اجتماعی نیز بخشی از آن است. با این روش دانش‌آموزان می‌فهمند که اگر کثیف‌کاری انجام دهند خودشان موظف به تمیز کردن آن هستند به همین ترتیب سعی می‌کنند همه چیز را تمیز نگه دارند.

ساعت ناهار در مدارس ژاپن

همه بچه‌های دبستانی در مدرسه غذا می‌خورند و حدود ۸ درصد از دانش‌آموزان دوره متوسطه هم همینطور. دانش‌آموزان ژاپنی در کلاس درس غذای خود را میل می‌کنند (هیچ بوفه یا کافه‌تریایی در مدارس ژاپن وجود ندارد) و خودشان به آماده کردن و سرو غذا کمک می‌کنند. غذا در سینی‌های مخصوص استیل توسط دانش‌آموزانی که لباس و دستکش مخصوص پوشیده‌اند، سرو می‌شود. غذا معمولاً در آشپزخانه‌ای که در طبقه اول مدرسه قرار گرفته است درست شده و بعد به کلاس‌های منتقل می‌شود.

غذاها معمولاً گوشت قرمز، سیب‌زمینی و سبزیجات؛ نودل مخلوط‌شده با آجیل و طالبی؛ برنج و کاری و سالاد و ترشی؛ سوشی به همراه سوپ و میوه می‌باشد.

هزینه غذا چیزی در حدود ماهانه ۴۵۰ دلار در دبستان و ۵۵۰ دلار در متوسطه می‌باشد. بچه‌ها باید همه چیز بخورند و اگر معلمی کمی برنج یا هر ماده‌غذایی دیگر در ظرف دانش‌آموزی پیدا کند او را مجبور خواهد کرد آن را بخورد.

معاینات پزشکی و سلامتی و تهویه مطبوع در مدارس ژاپن

دانش آموزان بطور اجباری و رایگان مورد آزمایشات پزشکی قرار میگیرند. شنوایی، بینایی، و سیستم تنفسی آنها چک میشود. دندانپزشکان، دندانهای آنها را معاینه میکنند. نمونه ادرار آنها جهت تشخیص دیابت و عفونتهای ادراری به آزمایشگاه فرستاده میشود. یکی از آزمایشات ناخوشایندی که در منزل انجام میگرید پین ورم (PINWORM)  نام دارد.

پین‌ورم‌ها انگل‌های ریزی هستند که موجب خارش مقعد و سایر مشکلات سلامتی می‌شوند. این انگل‌ها در حدود ۴ درصد از همه دانش‌آموزان یافت می‌شود. پین‌ورم در زنان در آپاندیس زندگی می‌کنند و برای تخمک‌گذاری در مقعد ظاهر می‌شوند. برای معاینه آن برای رو روز پشت هم یک نوار چسب مخصوص روی مقعد دانش‌آموز قرار گرفته و نوار چسب‌ها به آزمایشگاه برده می‌شود و زیر میکروسکوپ معاینه می‌شوند.

در کلاس درس‌های مدارس ژاپن وسیله گرمایش یا سرمایش وجود ندارد. در زمستان، دانش‌آموزان  با کت و کاپشن و کلاه و دستکش سر کلاس می‌نشینند. گاهی بینی و گوش‌هایشان قرمز می‌شود و بخار تنفسشان را می‌توانند ببینند. در ماه جولای کلاس‌های گرم که حتی یک پنکه هم در آن وجود ندارد را تحمل می‌کنند.

یونیفرم و لباس‌های دانش‌آموزان ژاپنی

بچه‌های کوچک کلاه‌های رنگی سر می‌گذارند و علامت‌هایی به شانه‌هایشان وصل می‌کنند که سال تحصیلی آنها را نشان می‌دهد. در دبستان، معمولاً دانش‌آموزتن یونیفرم تن نمی‌کنند اما برای دوره متوسطه و دبیرستان پوشیدن یونیفرم الزامی است. یونیفرم پسرها یک کت کتانی آبی با شلوار همخوان با آن و یونیفرم دخترها دامن تک رنگ یا چهارخانه تا زانو و یک بلوز سفید ساده یا بلوز سفید با یقه ملوانی است.

یونیفرم تابستان و زمستان دانش‌آموزان ژاپنی با هم متفاوت است. همانطور که انتظار می‌رود بچه‌ها سعی می‌کنند یونیفرم‌هایشان را به شکلی متفاوت بپوشند. دخترها معمولاً یقه بلوزهایشان را برمی‌گردانند یا دامن‌هایشان را بیش از حد بالا می‌کشند تا کوتاه‌‌تر شود. آنها معمولاً در کیف‌های خود لوازم آرایش دارند و بعد از تعطیلی مدرسه از آن استفاده می‌کنند.

در دوران ابتدایی، دخترها و پسرهای کلاس اول و دوم و سوم جلوی همدیگر سر کلاس لباس‌های خود را عوض کرده و لباس‌های ورزشی‌شان را تن می‌کنند اما پسرها معمولاً چشم‌چرانی نمی‌کنند. دختران در چنین روزهایی دامن می پوشند و در زیر آن شلوار ورزشی تا بتوانند براحتی لباسشان را عوض کنند. اما از کلاس‌ پنجم در اتاقهای جداگانه ای لباس عوض می‌کنند.

قوانین مدارس ژاپن

در ۱۸۷۰، ویلیام الیوت گریفین اعلام کرد که دانش‌آموزان ژاپنی باید با فروتنی، خلاقیت، اطاعت، احترام و ادب خود دل معلم خود را شاد کند. خارجی‌هایی که در مدارس ژاپنی درس خوانده‌اند می‌گویند که این گفته گریفین هنوز در مدارس ژاپن اجرا می‌شود.

بچه‌هایی که تقلب از آنها گرفته شود، سرشان تراشیده شده و از مدرسه اخراج می‌شدند.

بچه‌ها در ژاپن آماده بودن را از سن خیلی کم یاد می‌گیرند. در مهدکودک به آنها آموزش داده می‌شود چطور لباس‌های خود را تا کنند و همیشه در یکی از جیب‌هایشان یک دستمال تمیز دارند. در مدرسه به آنها آموزش داده می‌شود که همیشه سه مداد تیز و تراش‌شده روی میزشان داشته باشند–نه دو و نه چهار مداد–و همیشه چسب، خط‌کش و پاک‌کن در جامدادی خود دارند. دانش‌آموزان دوران ابتدایی وقتی وارد مدرسه می‌شوند دمپایی‌های مخصوص پوشیده و کفش‌هایشان را در قفسه‌های جاکفشی می‌گذارند. کوله‌پشتی‌هایشان همه یک‌شکل بوده و همه باید آن را به یک شکل بیندازند.

مدارس ژاپن قوانین خاصی برای بلندی ناخن و مدل مو دارند. استفاده از لوازم‌آرایش ممنوع بوده و بچه‌هایی که موهای بلند یا رنگ‌شده دارند معمولاً جریمه می‌شوند.

با کسانی که علائم خود محوری و تک روی از خود بروز می دهند برخورد میشود.

کوله‌پشتی‌های مورد‌علاقه دانش‌آموزان ژاپنی معمولاً از چرم بادوام و ضخیم درست می‌شود که بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ دلار قیمت داشته و در رنگ‌های مختلف موجود هستند. معمولاً وقتی بچه‌ای مدرسه را آغاز می‌کند، پدر و مادربزرگ او برایش کیف مدرسه می‌خرند و از آنها انتظار می‌رود که آن کیف را تا آخر دبستان استفاده کنند.

وسعت کلاس‌های مدارس ژاپن و سازماندهی دانش‌آموزان ژاپنی

تعداد دانش‌آموزان در هر کلاس معمولاً بیشتر از امریکا است. نسبت معلم به شاگردان در ژاپن ۱ به ۲۱ است اما یک کلاس عادی دبستان معمولاً ۳۱ تا ۳۵؛ راهنمایی ۳۶ تا ۴۰ و دبیرستان ۴۵ دانش‌آموز دارد. وقتی از معلمین سوال می‌شود که تعداد ایدآل برای دانش‌آموز در یک کلاس چقدر است آنها ۲۱ تا ۲۵ نفر پاسخ می‌دهند.

معلمین کلاس را به چند گروه‌ تقسیم کرده و سرگروهی برای هر کدام تعیین می‌کند. تاکید بسیاری بر عملکرد هماهنگ گروه وجود دارد. اگر یکی از شاگردان کاری که به او محول شده را انجام ندهد یا طبق گروه رفتار نکند، بچه‌های دیگر اختیار دارند که به او برای همکاری فشار بیاورند. تحقیقات نشان داده است که دانش‌آموزان ژاپنی به طور متوسط حدود یک سوم زمان بیشتری به یادگیری در هر کلاس صرف می‌کنند تا دانش‌آموزان امریکایی.

بچه‌های ژاپنی تکالیف تابستانی زیادی دارند. از گذشته زیاد سوال کردن سر کلاس خجالت‌آور بوده است. سال‌بالایی یا سال پایینی بودن در طریقه برخورد دانش‌آموزان اهمیت زیادی دارد.

تکنولوژی آموزشی در ژاپن

طبق آخرین آمار، در ماه مارس ۲۰۱۰، ۵۶،۰۰۰ مدرسه دولتی در ژاپن از تخته‌سیاه‌های الکترونیکی استفاده می‌کردند. که نسبت به سال گذشته، سه برابر شده است. در یک تحقیق مشخص شد که بین ۳۰ درصد تا ۵۰ درصد از معلمین مدرسه‌هایی که این ابزار را داشتند، طریقه‌ استفاده از آن را نمی‌دانستند.

در ژاپن می‌توان کلاس‌ چهارم‌هایی پیدا کرد که در آن همه دانش‌آموزان لپ‌تاپ یا تبلت دارند. یکی از بزرگترین موانع در این کلاس‌ها این واقعیت است که بعضی دانش‌آموزان توانایی و مهارت بیشتری نسبت به سایرین دارند. دولت ژاپن تصمیم دارد به هر دانش‌آموز خود یک تبلت بدهد.

آموزش شنا در مدارس ژاپن

تقریباً همه مدارس ژاپن یک حیاط در فضای باز دارند. در دوران ابتدایی آموزش شنا بخشی از برنامه‌درسی دانش‌آموزان است و در طول تابستان نیز به صورت رایگان برگزار می‌شود. هدف آموزش شنا به بچه‌هاست تا بتوانند هم از این ورزش لذت ببرند و هم در مواجهه با آب، ایمنی داشته باشند.

در ماه ژوئن که کلاس‌های شنا آغاز می‌شود، برنامه دقیق و آنچه از بچه‌ها در این کلاس‌ها انتظار می‌رود در اختیار والدین گذاشته می‌شود. بچه‌ها باید از مایوهای مجاز و کلاه شناهایی که اسم و سطح کلاسشان روی آن نوشته شده است استفاده کنند. والدین باید دمای بدن بچه‌ها را هر روز چک کنند و آن را روی کارتی یادداشت کنند تا مشخص شود که فرزندشان آن روز برای شنا کردن از سلامت کافی برخوردار است.

بچه‌ها در مدرسه مایوهای خود را می‌پوشند و دخترها و پسرها از اتاق‌هایی مجزا برای تعویض لباس استفاده می‌کنند. قبل از استفاده از استخر باید حتماً دوش بگیرند و حرکات کششی انجام دهند. معمولاً معلم عادی کلاس شنا را نیز به بچه‌ها آموزش می‌دهد.

دانش‌آموزان در مناطق مختلف باید بتوانند یک مسافت مشخص  مثل ۱۰۰ متر، ۲۰۰ یا ۴۰۰ متر را شنا کنند. اگر نتوانند باید از کلاس‌های خاص تابستانی استفاده کنند.

والدین و مدارس در ژاپن

در تحقیقی که در سال ۲۰۰۵ انجام گرفت مشخص شد که ۸۰ درصد از والدین ژاپنی نگران وضعیت درسی فرزندانشان هستند.

انجمن‌های اولیا و مربیان در ژاپن تحت نظارت مدرسه تشکیل می‌شود و والدین معمولاً فعالیت زیادی در آن دارند. انجمن‌های اولیا و مربیان ژاپن از این لحاظ متفاوت است که مدرسه در ابتدای کار تا ۵۰ دلار از هر یک از والدین دریافت می‌کند و بعدها توقعی از آنها در امور مالی ندارد و بیشتر از آنها انتظار دارد که برای شرکت در جشن‌ها و مراسم‌ها وقت بگذارند.

تحصیلات در ژاپن و مادران

خانواده‌ها در ژاپن اساس و بنیاد برنامه‌های مدرسه هستند و ازآنجاکه پدر خانواده ندرتاً خانه است، بیشتر مسئولیت برای اطمینان از عملکرد خوب بچه‌ها بر عهده مادر خانواده است. اوست ‌که به تکالیف بچه‌ها رسیدگی می‌کند، برای آنها کتاب می‌خواند و حتی بعضی اوقات که بیمار هستند به جای آنها به مدرسه می‌روند و در نیمکت‌های بزرگ مخصوصی که ویژه مادران است می‌نشینند تا فرزندانشان از درس‌های عقب نمانند. اگر بچه‌ای در مدرسه نتواند نمرات خوب بگیرد، این مادرش است که سرزنش می‌شود نه کودک.

بیشتر حس موفقیت مادران به دستاوردهای فرزندانشان در مدرسه بستگی دارد و او تلاش زیادی برای کمک به آنها می‌کند. درک جامعه از موفقیت یک زن بعنوان یک مادر  تا حد زیادی به عملکرد فرزندان او در مدرسه وابسته است.

مادران ژاپنی همیشه در حال درس یاد دادن به بچه‌هایشان، آماده کردن تنقلات و غذا برای مدرسه آنها، ایستادن در صف برای ثبت‌نام آنها برای امتحانات هستند. او تماشای تلویزیون را بر خود حرام می‌کند تا فرزندش بتواند در آرامش درس بخواند. او همه معلم‌های فرزندش را می‌شناسد، سابقه آنها را بررسی کرده و در مورد موفقیت شاگردهای قبلی آنها تحقیق کرده‌اند.

مادران بچه‌های ابتدایی در کلاس‌های ورزش و موسیقی آنها هم حاضر می‌شوند تا بتوانند به فرزندانشان کمک کنند که در خانه هم تمرین کنند. بعضی مادران حتی بچه‌های خود را در اولین روز دانشگاه و کار هم همراهی می‌کنند.

اوقات فراغت کم برای دانش‌آموزان ژاپنی

بچه‌های دبستانی اگر خیلی مشغول تکالیف بعد از مدرسه خود نباشند وقت آزاد زیادی برای بازی کردن با دوستانشان بعد از مدرسه دارند. بچه‌های راهنمایی و دبیرستان معمولاً ساعت ۴ بعدازظهر به خانه می‌آیند، یک وعده غذای سبک و سریع می‌خورند و معمولاً سه بار در هفته در کلاس‌های فوق‌العاده که از ۵ تا ۱۰ شب است شرکت می‌کنند. گاهی‌اوقات در روزهای تعطیل آخرهفته هم کلاس فوق‌العاده دارند.

بچه‌های دبستانی دو تا سه بار در هفته شدیداً درگیر هستند و دختران معمولاً در کلاس‌های باله، رقص و پیانو شرکت می‌کنند و پسرها معمولاً بیس‌بال یا کاراته کار می‌کنند. هم دختران ، هم پسران در کلاس‌های انگلیسی، خطاطی، حساب یا شنا شرکت می‌کنند.

یکی از بزرگترین تراژدی‌های سیستم آموزشی ژاپن این واقعیت است که بچه‌ها و نوجوانان همیشه در حال درس خواندن هستند و زمان کمی برای تفریح دارند. وقت استراحت آنها بسیار کم بوده و می‌بایست بعد از مدرسه به سرعت برای کلاس‌های فوق‌برنامه خوب آماده شوند.

زندگی در دوران دبیرستان

دبیرستان در ژاپن تعطیلات تابستانی کوتاه‌تر اما تعطیلات زمستانی بلندتری نسبت به امریکا دارد. در یک روز مدرسه، دانش‌آموزان ژاپنی به طور متوسط از ۸:۳۰ صبح تا ۴ بعدازظهر در مدرسه حاضر می‌شوند و برحسب مدرسه‌ای که می روند، ۲ تا ۶ ساعت تکلیف در منزل دارند. خیلی از آنها در کلاس‌های فوق‌العاده عصر شرکت می‌کنند و در تعطیلات آخر هفته شدیداً سرگرم فعالیت‌های ورزشی هستند.

دبیرستان‌های در ژاپن رتبه‌بندی شده‌اند و دانش‌آموزان هر دبیرستان با یونیفرم‌هایشان شناخته می‌شوند. آنهایی که به دبیرستان‌های رتبه پایین می‌روند کاملاً مشخص هستند و معمولاً پیشرفت در زندگی آینده برای آنها سخت‌تر خواهد بود.

تحقیقات نشان داده است که دانش‌آموزان دبیرستانی بیشتر از کار در می‌روند. در یک آمارگیری مشخص شد که نیمی از سال‌آخری‌های دبیرستان کمتر از ۲ ساعت خارج از مدرسه درس می‌خوانند و یکی از هر ۵ نفر آنها اصلاً هیچ درسی در خانه نمی‌خواند.

بچه‌ها و نوجوانان ژاپنی و تلفن‌همراه

براساس آمار دولتی در سال ۲۰۰۸، ۳۱ درصد از بچه‌های دبستانی همراه خود موبایل دارند. شرکت DoCoMo Mo یک خط تولید برای موبایل‌های مخصوص بچه‌های کوچک دارد که نرم‌افزار روی آنها از کتا‌ب‌های مصور تا برنامه‌های درسی برای کمک به یادگیری آنها در خود دارد. در سال ۲۰۰۱، فقط ۱۰ درصد از بچه‌های دبستانی و راهنمایی تلفن‌همراه داشتند.

اما تا سال ۲۰۰۸ این میزان به ۶۰ درصد رسید و تقریباً نیمی از آنها از تلفن‌همراه خود برای فرستادن ۲۰ ایمیل یا بیشتر در روز استفاده می‌کردند اما ندرتاً از آن برای حرف زدن بهره می‌بردند و ۹۶ درصد از دانش‌آموزان دبیرستانی  از تلفن‌همراه استفاده می‌کنند که زمان استفاده آنها برای پسرها به طور متوسط ۹۲ دقیقه و دخترها ۱۲۴ دقیقه بوده است.

تلفن‌همراه در مدارس ژاپن

دانش‌آموزان معمولاً زیر میز خود مشغول فرستادن ایمیل و اس‌ام‌اس یا حتی عکس گرفتن هستند. حتی در مدارسی که تلفن‌همراه ممنوع است، متوقف شدن کلاس درس بخاطر زنگ موبایل دانش‌آموزان کاملاً عادی است. در تحقیقی که در سال ۲۰۰۴ انجام گرفت، ۷۰ درصد از دانش‌آموزان  گفتند که در کلاس از تلفن خود برای فرستادن اس‌ام‌اس یا حرف زدن استفاده کرده‌اند.

در ژانویه ۲۰۰۹، وزارت آموزش بیانیه‌ای برای ممنوعیت آوردن تلفن‌همراه توسط دانش‌آموزان به مدرسه صادر کرد. از آن زمان، بیش از ۹۰ درصد از دبستان و دبیرستان‌های این قانون را داشتند. اعتراض به این بیانیه از طرف والدینی بود که دوست داشتند فرزندانشان برای ایمنی و امنیت موبایل خود را همراه داشته باشند. براساس بیانیه وزارت‌آموزش، والدینی که بر این مسئله اصرار دارند، باید درخواست کتبی به مدرسه بفرستند.

در سال ۲۰۰۸، ژاپن قوانین جدیدی اعلام کرد که به موجب آن استفاده تلفن‌همراه در مدارس دولتی ممنوع بود که البته آنها می‌توانستند تلفن‌های خود را همراه داشته باشند اما نمی‌توانستند از آن استفاده کنند.  بسیاری تصور می‌کردند که این قانون، قابل‌اجرا نیست.

تحقیق که در ماه مارس ۲۰۰۴ انجام گرفت مشخص کرد که ۷۰ درصد از دبیرستان‌ها به دانش‌آموزان اجازه می‌دهند تلفن‌همراه‌هایشان را با خود به مدرسه بیاورند. از اینها حدود ۹۰ درصد خاموش بودن تلفن‌ها در کلاس‌های را الزامی قرار دادند.

دانش‌آموزان پُراسترس ژاپنی

در تحقیقی که در سال ۱۹۹۶ در اوزاکا انجام گرفت مشخص شد که ۸۰ درصد از دانش‌آموزان دبیرستانی احساس استرس دارند، ۸۶ درصد به اندازه کافی نمی‌خوابند و ۴۰ درصد در شب کمتر از ۶ ساعت خواب دارند.

یک دانش‌آموز ژاپنی که تمام تعطیلات سال نو خود را به درس خواندن گذرانده بود می‌گوید: «اینقدر سخت درس خواندن باعث می‌شود گاهی احساس بدبختی کنم. اما در این زمان‌ها خودم را تشویق کرده و می‌گویم صبر کن و نتیجه‌اش را ببین.»

کودکان با نیازهای خاص و ناتوانی‌های یادگیری با بچه‌های دیگر در یک کلاس می‌نشینند اما در کلاس‌های دیگری که به نیازهای خاص آنها توجه اکید می‌شود نیر شرکت می‌کنند.

بچه‌های باهوش ژاپنی

در سال ۱۹۹۵، یک کودک ۹ ساله ژاپنی در کنکور دانشگاه لویالا قبول شد. یک سال بعد، در سن ۱۰ سالگی از آن دانشگاه فارغ‌التحصیل شد.

این کودک می‌توانست از ۸ ماهگی، تیتر‌های تلویزیون را بخواند و در یک سالگی می‌توانست از منو رستوران غذا سفارش دهد. مادرش از او خواسته بود که در مکان‌های عمومی صحبت نکند چون از خیره شدن مردم خسته شده بود. در سن ۴ سالگی به او گفته شده بود که حافظه تصویری و IQ برابر با ۲۰۰ دارد. او در حومه شیکاگو بزرگ شده بود و عاشق ریاضیات و موسیقی بود.

یک پسر ۱۲ ساله ژاپنی دیگر نیز موفق شد در مسابقات جهانی ریاضی صاحب مقام برجسته شود. او وقتی در دوران دبستان بود، با پدر خود که پزشک بود، ریاضیات دوران راهنمایی و دبیرستان را می‌خواند.

پسر ژاپنی دیگری در ۹ سالگی در دانشگاه شیکاگو پذیرفته شد و با بالاترین مقام در سن ۱۲ سالگی از آنجا فارغ‌التحصیل شد و به اولین نفری بدل شد که از آن دانشگاه مدرک دکترا دریافت کرده بود.